می ترسم از اینده این عشق ، از حالو روز مردمان شهر 

از نسل قبل تا نسل دل مرده ، بر باد داده دودمان شهر 

از یک پسر با خانه ای خالی ، از لیلی یان کافه و پارتی 

از حاکمان و حکم مرغابی ، از سفرهای خادمان شهر 

اینجا بهشتی را نمی بینم ، اینک جهنم مانده با مردم 

سوت دلانی را نمی بینم ، اینجا فرو ریخت راندمان شهر

حوا تجارت می کند با عشق ، ادم ضیافت دار هر پارتی 

لیلی و مجنونی نمی اید ، پس کو کجا رفت رادمان شهر 

رفتم ولی با کوله بار درد ، حالا که جای مرد اینجا نیست

ترسی درونم میزند فریاد ، ای مردمان کو همدمان شهر 

در انعکاس مبهم وحشی ، در خاتراطی که به جا مانده 

باید گریخت از شهر بی احساس ، تا غم بماند یادمان شهر

((غزلیات فرشیدشریفی))

۱۴۰۰/۹/۱۱